Zondag 13 mei
Vlugger dan een haasje wipt ons Joke ’t bedje uit is dat kleine baasje
dan geen flinke guit.
Daar
heb ik nu nooit problemen mee. Vooral niet wanneer het schoolreisgevoel
al enkel dagen aan mijn edele delen kriebelt. Toch vannacht een nare
droom gehad. Ik zal trachten hem dichtersgewijs te berde te brengen.
Afgelast
Onheil
panne tegenslag
regen
bliksem donderslag
ziekte
oorlog lekke boot
staking
broekhoest hongersnood
platte
banden motorpech
twee
grote gaten in de weg
paspoort
vergeten in de kast
nare
droom reis afgelast
Gelukkig
blijkt de werkelijkheid niet zo erg, wanneer ik opsta is alles in diepe
rust. Ik ontbijt in stilte zoals ik dat al bijna 40 jaar doe voor ik
mezelf ter arbeid trek.
Mijn
spullen gepakt want buiten staat al de limo van de woordvoerder
voorgereden. Doordat we van de voorzitter een grote valies moeten
meezeulen krijgen we alles niet in de autokoffer en moet mijn valies mee
binnen. Dat komt me al, onmiddellijk op een reprimande te staan vanwege
mogelijke krassen op mijnheer zijn lederen interieur.
Verzamelplaats
is deze keer het station van Aarschot. Druppelsgewijs komt iedereen met
grote vraagogen en dito valies binnengeschuifeld. Is het een trein, is
het een vliegtuig? Gaan we noord of gaan we zuid?
Eén
der leden neemt het begrip “Blind tour” nogal letterlijk en komt
toegerust met zwarte bril en hond en witte stok de vertrekhal binnen.
Werner kijkt het binnensmonds kwispelstaartend aan. Stemming is goed!
Nu
volgt het ambachtelijk verdelen van de verstekelingen onder de meest
betrouwbare leden. Door mijn lichte lichamelijke afwijking hoor ik vanaf
deze keer ook tot die categorie. De grote koffers blijken nu goed van
pas te komen. Een voorzitter met een plan!
We
worden begeleid naar onze voorbehouden coupé. Een eerste tipje van de
sluier wordt gelicht want we rijden richting Leuven. Veel is daar op dit
uur niet te beleven maar wie weet? In Leuven gaat het in sneltreinvaart
naar perron 1 waar de reizigers met bestemming “Het geluk” verwacht
worden in weer een voorbehouden treingedeelte. Mijn nare droom komt
terug even bovendrijven wanneer een tot uitputting gedreven conducteur
mijn vergeten tas met medische noodspullen achterna brengt. Geen kwaad
woord meer over de mannen en vrouwen van het spoor! Op de door onszelf
aangebrachte raamstickers die dienen om ons minder goed gezinde sujetten
buiten te houden wordt de luchthaven van Zaventem als bestemming vermeld
maar het zou ook Quievrain kunnen zijn.
Kom,
kom, kom.
Een
slimmerd merkt echter op dat de helft van de mensen op Zaventem daar wel
met de auto vertrekt. Niets is dus zeker. De President heeft mij
opgezadeld met een geheime opdracht. Ik moet de bende op sleeptouw nemen
naar de balie van Aer Lingus, dit wegens jarenlange ervaring. Het wordt
dus Ierland en meer in het bijzonder Dublin. Voor enkelen de eerste keer
dat ze het smaragden eiland met de eigen voeten gaan raken.
In
goed gezelschap vliegt de tijd en ook onze Airbus en na een kort maar
storend oponthoud door een kreunende bus en een gelijkaardig Iers oudje
landen we in Baile atha cliath. Home again zou een Engelse negerman nu
zingen. Bagage, pascontrole, douane gaat zeer vlot en in de nieuwe
terminal 2 gaat alles heel snel en duidelijk door de goede signalisatie.
Aan
de Avis stand worden de sleutels van 2 busjes overhandigd. Mensen en
dingen worden verdeeld en in 2 gescheiden groepen gaat het per shuttle
bus naar de verhuurparking. Twee Opels staan autogewijs op ons te
wachten.
Gps
instellen en via de ring gaat het naar de M50. Westwaarts voor de
kenners. In de bus worden mogelijke bestemmingen geopperd maar niet
iedereen heeft de kaart van Ierland in zijn hoofd zitten dus zitten ze
er grat naast. Na een uurtje bollen begint het bij het bord Kilbeggan te
dagen. Onmiddellijk tot over de oren in de whiskygeschiedenis.
Caroll
onze uit de Keltische kluiten gewassen gids is niet vermagerd maar nog
even vriendelijk en ook het gebouw is nog in goede staat. De tour is
kort maar krachtig. Van de overname door Beam is nog niet veel te merken
maar dat komt ongetwijfeld nog. We schuiven aan voor een door”the
Company” betaalde lunch met alles er op en aan.
Voldaan
dragen we onze buikjes buswaarts en dan gaat het terug naar het
N-Oosten. We rijden door de Boyne vallei, strijdtoneel van de
gelijknamige slag in 1690. Op een haar na missen we Slane Castle. De
voorzitter/driver heeft er ondertussen de gewoonte van gemaakt om bij
moeilijke vragen iedereen een zuurtje aan te bieden. Hij gaat met zijn
2 kilo
niet toekomen vrees ik. We keren om en gaan quasi toevallig toch maar
een kijkje nemen.
Wie
doet daar de niet onaardige voordeur van het optrekje open?
De
markies hemzelf, dat zou nog eens een goede partij zijn voor mijn
jongste dochter, hoor ik mezelf denken met in het achterhoofd al een
permanent verblijf in deze contreien. We krijgen een korte maar
interessante rondleiding doorspekt met details en anekdotes over de
befaamde rockconcerten die hier al plaatsvonden. Voor de vele U2 fans in
ons gezelschap is dit een moment om duimen en bijhorende vingers af te
likken wegens de opnames ter plekke van menig CD door deze wereldgroep.
Bovendien heeft de markies een eigen whisky in zijn petto en daar moet
natuurlijk van geproefd worden. De vrees dat de heren Beam ons gaan
parten spelen wordt hier al gedeeltelijk bewaarheid want onze vriend
krijgt geen lek meer van deze snodaards. Geen nood echter hij gaat zelf
een distillery bouwen. En die moeten we dan natuurlijk gaan bezoeken en
zo blijven we nog een tijdje bezig.
Dit
was al een eerste hoogtepunt en we zijn nog maar pas begonnen.
Wanneer
we buiten komen is het beginnen drizzlen en we moeten dringend op zoek
naar onze slaapstede. Drogheda is the place. Mooi gelegen aan de monding
van de Boyne. Toneel van verschrikkelijke toestanden ten tijde van
“The lord protector” Ollie Cromwell. De vuige moordenaar gooide als
tijdverdrijf ooit de hele
stad plat. Gelukkig is ons hotel van een latere periode Het D-hotel
blijkt een modern en proper geval met van alle comfort voorziene kamers
voor de verwende reizigers die we zijn.
Het
avondmaal is van zeer goed niveau maar bij enkelen, vooral zij die
vorige nacht nog aan het werk waren, komen de eerste sporen van
vermoeidheid op de grote pints bovendrijven. Toch gaan we buiten op een
winderige brug nog een lekkere dram uiten op de 12e
verjaardag van Anke de dochter van Johan. Toch mooi dat ze haar papa dit
gunt. Snel weer naar binnen voor iets groters en al heel snel ligt
iedereen waar hij hoort te zijn op dit nachtelijk uur. Mijn kamergenoot
is al in een ander land en ik doe hem dat even later dunnetjes na
|