Zondag 13 mei

Vlugger dan een haasje wipt ons Joke ’t bedje uit is dat kleine baasje dan geen flinke guit.

Daar heb ik nu nooit problemen mee. Vooral niet wanneer het schoolreisgevoel al enkel dagen aan mijn edele delen kriebelt. Toch vannacht een nare droom gehad. Ik zal trachten hem dichtersgewijs te berde te brengen.

Afgelast

Onheil panne tegenslag

regen bliksem donderslag

ziekte oorlog lekke boot

staking broekhoest hongersnood

platte banden motorpech

twee grote gaten in de weg

paspoort vergeten in de kast

nare droom reis afgelast

Gelukkig blijkt de werkelijkheid niet zo erg, wanneer ik opsta is alles in diepe rust. Ik ontbijt in stilte zoals ik dat al bijna 40 jaar doe voor ik mezelf ter arbeid trek.

Mijn spullen gepakt want buiten staat al de limo van de woordvoerder voorgereden. Doordat we van de voorzitter een grote valies moeten meezeulen krijgen we alles niet in de autokoffer en moet mijn valies mee binnen. Dat komt me al, onmiddellijk op een reprimande te staan vanwege mogelijke krassen op mijnheer zijn lederen interieur.

Verzamelplaats is deze keer het station van Aarschot. Druppelsgewijs komt iedereen met grote vraagogen en dito valies binnengeschuifeld. Is het een trein, is het een vliegtuig? Gaan we noord of gaan we zuid?

Eén der leden neemt het begrip “Blind tour” nogal letterlijk en komt toegerust met zwarte bril en hond en witte stok de vertrekhal binnen. Werner kijkt het binnensmonds kwispelstaartend aan. Stemming is goed!

Nu volgt het ambachtelijk verdelen van de verstekelingen onder de meest betrouwbare leden. Door mijn lichte lichamelijke afwijking hoor ik vanaf deze keer ook tot die categorie. De grote koffers blijken nu goed van pas te komen. Een voorzitter met een plan!

We worden begeleid naar onze voorbehouden coupé. Een eerste tipje van de sluier wordt gelicht want we rijden richting Leuven. Veel is daar op dit uur niet te beleven maar wie weet? In Leuven gaat het in sneltreinvaart naar perron 1 waar de reizigers met bestemming “Het geluk” verwacht worden in weer een voorbehouden treingedeelte. Mijn nare droom komt terug even bovendrijven wanneer een tot uitputting gedreven conducteur mijn vergeten tas met medische noodspullen achterna brengt. Geen kwaad woord meer over de mannen en vrouwen van het spoor! Op de door onszelf aangebrachte raamstickers die dienen om ons minder goed gezinde sujetten buiten te houden wordt de luchthaven van Zaventem als bestemming vermeld maar het zou ook Quievrain kunnen zijn.

Kom, kom, kom.

Een slimmerd merkt echter op dat de helft van de mensen op Zaventem daar wel met de auto vertrekt. Niets is dus zeker. De President heeft mij opgezadeld met een geheime opdracht. Ik moet de bende op sleeptouw nemen naar de balie van Aer Lingus, dit wegens jarenlange ervaring. Het wordt dus Ierland en meer in het bijzonder Dublin. Voor enkelen de eerste keer dat ze het smaragden eiland met de eigen voeten gaan raken.

In goed gezelschap vliegt de tijd en ook onze Airbus en na een kort maar storend oponthoud door een kreunende bus en een gelijkaardig Iers oudje landen we in Baile atha cliath. Home again zou een Engelse negerman nu zingen. Bagage, pascontrole, douane gaat zeer vlot en in de nieuwe terminal 2 gaat alles heel snel en duidelijk door de goede signalisatie.

Aan de Avis stand worden de sleutels van 2 busjes overhandigd. Mensen en dingen worden verdeeld en in 2 gescheiden groepen gaat het per shuttle bus naar de verhuurparking. Twee Opels staan autogewijs op ons te wachten.

Gps instellen en via de ring gaat het naar de M50. Westwaarts voor de kenners. In de bus worden mogelijke bestemmingen geopperd maar niet iedereen heeft de kaart van Ierland in zijn hoofd zitten dus zitten ze er grat naast. Na een uurtje bollen begint het bij het bord Kilbeggan te dagen. Onmiddellijk tot over de oren in de whiskygeschiedenis.

Caroll onze uit de Keltische kluiten gewassen gids is niet vermagerd maar nog even vriendelijk en ook het gebouw is nog in goede staat. De tour is kort maar krachtig. Van de overname door Beam is nog niet veel te merken maar dat komt ongetwijfeld nog. We schuiven aan voor een door”the Company” betaalde lunch met alles er op en aan.

Voldaan dragen we onze buikjes buswaarts en dan gaat het terug naar het N-Oosten. We rijden door de Boyne vallei, strijdtoneel van de gelijknamige slag in 1690. Op een haar na missen we Slane Castle. De voorzitter/driver heeft er ondertussen de gewoonte van gemaakt om bij moeilijke vragen iedereen een zuurtje aan te bieden. Hij gaat met zijn 2 kilo niet toekomen vrees ik. We keren om en gaan quasi toevallig toch maar een kijkje nemen.

Wie doet daar de niet onaardige voordeur van het optrekje open?

De markies hemzelf, dat zou nog eens een goede partij zijn voor mijn jongste dochter, hoor ik mezelf denken met in het achterhoofd al een permanent verblijf in deze contreien. We krijgen een korte maar interessante rondleiding doorspekt met details en anekdotes over de befaamde rockconcerten die hier al plaatsvonden. Voor de vele U2 fans in ons gezelschap is dit een moment om duimen en bijhorende vingers af te likken wegens de opnames ter plekke van menig CD door deze wereldgroep. Bovendien heeft de markies een eigen whisky in zijn petto en daar moet natuurlijk van geproefd worden. De vrees dat de heren Beam ons gaan parten spelen wordt hier al gedeeltelijk bewaarheid want onze vriend krijgt geen lek meer van deze snodaards. Geen nood echter hij gaat zelf een distillery bouwen. En die moeten we dan natuurlijk gaan bezoeken en zo blijven we nog een tijdje bezig.

Dit was al een eerste hoogtepunt en we zijn nog maar pas begonnen.

Wanneer we buiten komen is het beginnen drizzlen en we moeten dringend op zoek naar onze slaapstede. Drogheda is the place. Mooi gelegen aan de monding van de Boyne. Toneel van verschrikkelijke toestanden ten tijde van “The lord protector” Ollie Cromwell. De vuige moordenaar gooide als tijdverdrijf  ooit de hele stad plat. Gelukkig is ons hotel van een latere periode Het D-hotel blijkt een modern en proper geval met van alle comfort voorziene kamers voor de verwende reizigers die we zijn.

Het avondmaal is van zeer goed niveau maar bij enkelen, vooral zij die vorige nacht nog aan het werk waren, komen de eerste sporen van vermoeidheid op de grote pints bovendrijven. Toch gaan we buiten op een winderige brug nog een lekkere dram uiten op de 12^e verjaardag van Anke de dochter van Johan. Toch mooi dat ze haar papa dit gunt. Snel weer naar binnen voor iets groters en al heel snel ligt iedereen waar hij hoort te zijn op dit nachtelijk uur. Mijn kamergenoot is al in een ander land en ik doe hem dat even later dunnetjes na