Zaterdag
19 mei
Het
wordt een drukke dag heeft onze chairman gisteren gemeld. Dus ontbijt om
7u30 en vertrek om 8u30.
Naar
het noorden langs de coastway en een stuk door de Glenn van datzelfde
Antrim. Wanneer we Bushmills binnenrijden kan er voor een beetje
whiskyclub slechts één bestemming zijn. Ondertussen is het zeer zonnig
en warm geworden.
Ene
Victoria leidt ons op vriendelijke maar niet bijster originele wijze
door de distilleerderij. Het is hier zeer proper en strikt. We zijn dan
ook te gast in een Diageo huis.
Op
het eind van de tour wordt ons Victoria verlost en afgelost door iemand
die wèl iets van whisky weet en we belanden in de niet voor iedereen
toegankelijke tastingroom tussen de Chesterfields(één van mijn
vochtige dromen) en het notenhout.
Maar
liefst negen (9) glazen staan gevuld. Voorzichtigheid is geboden zo
vroeg op de dag. Dit is één van de beste en meest verhelderende
proeverijen uit mijn inmiddels toch boven de middelmaat uitstijgende
whiskycarrière. Alle mogelijke bottelingen passeren de revue en ook nu
moeten we om het tijdschema niet in gevaar te brengen zelf de
afrondingsprocedure inzetten.
Omdat
het tijd is, er een restaurant is en om wat tijd te winnen gaan we de
lunch hier gebruiken. Dat loopt voor Luc bijna slecht af wanneer, niet
door zijn fout, een heet bord plots door het zwerk vliegt. Met de nodige
Ierse humor wordt alles echter opgelost en afgekuist.
In
de winkel worden verzamelingen aangevuld en mijn altijd genereuze
kamergenoot weet een enkel voor de Amerikaanse markt bestemd miniflesje
te bemachtigen voor mijn vitrinekast at home. Waar ik dan over
afzienbare tijd hopelijk vanuit mijn eigen Chesterfield kan naar kijken,
met een goed boek en een goed glas binnen handbereik. Wat is mijn
kinderhand toch weer gauw gevuld.
Toch
bedankt Gunter, en niet alleen voor dat flesje!
Het
bezoek wordt echt afgerond en vanaf nu krijg ik carte blanche van mijn
voorzitter want stilaan heeft iedereen zijn hoogtepunt beleefd maar de
mijne zitten er aan te komen.
Tot
nu toe heb ik mij bij vragen over het programma kunnen verstoppen achter
gespeelde onwetendheid maar samen met Jan, mijn aangenomen zoon, zaten
we toch voor een gedeelte, mee in de slag met de gebroeders. Janneman
regelde enkele bezoeken en van mijn persoon wordt enkele gidsbeurten
verwacht.
De
eerste is aan de Giants Causeway waar ik in dit prachtige natuurlijke
theater zowel de legende van Finn Mac Cool als het werkelijke ontstaan
van deze basaltformaties tracht uit de doeken te doen. Onder een
stralende zon vermeien we ons op dit letterlijk en figuurlijk
“uitstekende” stukje Noord-Ierland. En alweer komt een passende fles
boven. Hoe perfect kan het leven zijn. Zoals een groot man mij ooit
vertelde: In het leven heb je niets, alleen tijd, en die moet je zelf
invullen! Laat ons daar nu volop mee bezig zijn.
Toch
moeten we verder want als bijkomende uitdaging in het strakke schema van
de president is er vlak in de buurt een motorrace op de openbaarlijke
weg. Gelukkig heb ik hier in mijn triatlonepische periode wat
rondgefietst en samen met Werner wordt plan B zonder GPS uitgevoerd.
Na
een korte tankstop bereiken we Derry. Voor al mijn medegenoten een
primeur. Vlak bij het historische centrum wringen we onze
vervoermiddelen tussen vloer en plafond van een parkeergarage. Ik leid
het gezelschap naar de stadsmuren en probeer een beeld te schetsen van
de roerige geschiedenis van deze verscheurde stad. Mijn publiek is
aandachtig, waarvoor dank, en na Bishops Gate ligt de legendarische
Bogside aan onze voeten. Iedereen is onder de indruk, en het wordt nog
beter.
Natuurlijk
hebben we van deze geestelijke inspanning een beetje dorst gekregen. Ik
zoek en vind op veilig terrein een uitpuilende pub. Veel is er nochtans
niet te merken van het tot voor een tiental jaren steeds weer oplaaiend
conflict tussen katholieken en protestanten, al ligt de werkelijkheid
iets minder zwart-wit en is er ook nu nog niet veel nodig om alles terug
in gang te steken. Maar het is goed om zien dat de welstand hier
gestegen is en dat de vroeger grauwe straten en pleinen nu bruisen van
leven en bedrijvigheid.
Een
plaatselijke muzikant stelt zijn handel op naast ons en verkoopt alvast
een Cd aan Gunter. Misschien ontdekken we hier wel dè act waarnaar we
op zoek zijn voor Bergfolk 4, waarop jullie nu al uitgenodigd zijn (
alle inlichtingen bij mij)
Na
enkele nummertjes besluiten we toch maar verder te gaan, strak schema
weet je wel. De muurschilderingen in de Bogside maken veel indruk en
iedereen is zich bewust van de rauwe en gewelddadige verhalen die schuil
gaan achter deze muren. Maar littekens zijn plaatsen die genezen zijn,
dus laten we hopen dat de Troubles definitief tot het verleden behoren
en dat de volgende generatie mag opgroeien in een normale wereld.
Onze
busjes staan nog netjes en onaangeroerd waar we ze gelaten hebben en dan
volgt de lange rit terug naar Carnlough. Die gaat zeer vlot en we zijn
flink op tijd voor een grote pint en een stevig, laatste, avondmaal. Ook
voor de laatste keer deze reis trekken we in de invallende duisternis
naar een plekje aan het water.
Bij
dit semiofficiële gebeuren bedankt de reisleider de deelnemers, in het
bijzonder Jaco die voor zijn chauffeurskunsten en de daarbij horende
onthouding van alcoholische drank bedankt wordt met een
gepersonaliseerde fles en onze waardering. “Hail to the busdriver!”
Wij
op onze beurt danken Werner voor zijn weerom onberispelijk
georganiseerde unieke Blind Tour. Om het af te leren toch maar een
Peters Choice opengedaan. Is de voorraad dan even onuitputtelijk als de
ideeën van de voorzitter?
Hierna
breien we ons nog een flinke slaapmuts en gaan niet dansen. Om de korte
nacht zo efficiënt mogelijk te benutten slapen we met de voeten hoger
dan het hoofd. Dan slaap je volgens mijne moeder 5 kwartier per uur.
|