Zaterdag 19 mei

Het wordt een drukke dag heeft onze chairman gisteren gemeld. Dus ontbijt om 7u30 en vertrek om 8u30.

Naar het noorden langs de coastway en een stuk door de Glenn van datzelfde Antrim. Wanneer we Bushmills binnenrijden kan er voor een beetje whiskyclub slechts één bestemming zijn. Ondertussen is het zeer zonnig en warm geworden.

Ene Victoria leidt ons op vriendelijke maar niet bijster originele wijze door de distilleerderij. Het is hier zeer proper en strikt. We zijn dan ook te gast in een Diageo huis.

Op het eind van de tour wordt ons Victoria verlost en afgelost door iemand die wèl iets van whisky weet en we belanden in de niet voor iedereen toegankelijke tastingroom tussen de Chesterfields(één van mijn vochtige dromen) en het notenhout.

Maar liefst negen (9) glazen staan gevuld. Voorzichtigheid is geboden zo vroeg op de dag. Dit is één van de beste en meest verhelderende proeverijen uit mijn inmiddels toch boven de middelmaat uitstijgende whiskycarrière. Alle mogelijke bottelingen passeren de revue en ook nu moeten we om het tijdschema niet in gevaar te brengen zelf de afrondingsprocedure inzetten.

Omdat het tijd is, er een restaurant is en om wat tijd te winnen gaan we de lunch hier gebruiken. Dat loopt voor Luc bijna slecht af wanneer, niet door zijn fout, een heet bord plots door het zwerk vliegt. Met de nodige Ierse humor wordt alles echter opgelost en afgekuist.

In de winkel worden verzamelingen aangevuld en mijn altijd genereuze kamergenoot weet een enkel voor de Amerikaanse markt bestemd miniflesje te bemachtigen voor mijn vitrinekast at home. Waar ik dan over afzienbare tijd hopelijk vanuit mijn eigen Chesterfield kan naar kijken, met een goed boek en een goed glas binnen handbereik. Wat is mijn kinderhand toch weer gauw gevuld.

Toch bedankt Gunter, en niet alleen voor dat flesje!

Het bezoek wordt echt afgerond en vanaf nu krijg ik carte blanche van mijn voorzitter want stilaan heeft iedereen zijn hoogtepunt beleefd maar de mijne zitten er aan te komen.

Tot nu toe heb ik mij bij vragen over het programma kunnen verstoppen achter gespeelde onwetendheid maar samen met Jan, mijn aangenomen zoon, zaten we toch voor een gedeelte, mee in de slag met de gebroeders. Janneman regelde enkele bezoeken en van mijn persoon wordt enkele gidsbeurten verwacht.

De eerste is aan de Giants Causeway waar ik in dit prachtige natuurlijke theater zowel de legende van Finn Mac Cool als het werkelijke ontstaan van deze basaltformaties tracht uit de doeken te doen. Onder een stralende zon vermeien we ons op dit letterlijk en figuurlijk “uitstekende” stukje Noord-Ierland. En alweer komt een passende fles boven. Hoe perfect kan het leven zijn. Zoals een groot man mij ooit vertelde: In het leven heb je niets, alleen tijd, en die moet je zelf invullen! Laat ons daar nu volop mee bezig zijn.

Toch moeten we verder want als bijkomende uitdaging in het strakke schema van de president is er vlak in de buurt een motorrace op de openbaarlijke weg. Gelukkig heb ik hier in mijn triatlonepische periode wat rondgefietst en samen met Werner wordt plan B zonder GPS uitgevoerd.

Na een korte tankstop bereiken we Derry. Voor al mijn medegenoten een primeur. Vlak bij het historische centrum wringen we onze vervoermiddelen tussen vloer en plafond van een parkeergarage. Ik leid het gezelschap naar de stadsmuren en probeer een beeld te schetsen van de roerige geschiedenis van deze verscheurde stad. Mijn publiek is aandachtig, waarvoor dank, en na Bishops Gate ligt de legendarische Bogside aan onze voeten. Iedereen is onder de indruk, en het wordt nog beter.

Natuurlijk hebben we van deze geestelijke inspanning een beetje dorst gekregen. Ik zoek en vind op veilig terrein een uitpuilende pub. Veel is er nochtans niet te merken van het tot voor een tiental jaren steeds weer oplaaiend conflict tussen katholieken en protestanten, al ligt de werkelijkheid iets minder zwart-wit en is er ook nu nog niet veel nodig om alles terug in gang te steken. Maar het is goed om zien dat de welstand hier gestegen is en dat de vroeger grauwe straten en pleinen nu bruisen van leven en bedrijvigheid.

Een plaatselijke muzikant stelt zijn handel op naast ons en verkoopt alvast een Cd aan Gunter. Misschien ontdekken we hier wel dè act waarnaar we op zoek zijn voor Bergfolk 4, waarop jullie nu al uitgenodigd zijn ( alle inlichtingen bij mij)

Na enkele nummertjes besluiten we toch maar verder te gaan, strak schema weet je wel. De muurschilderingen in de Bogside maken veel indruk en iedereen is zich bewust van de rauwe en gewelddadige verhalen die schuil gaan achter deze muren. Maar littekens zijn plaatsen die genezen zijn, dus laten we hopen dat de Troubles definitief tot het verleden behoren en dat de volgende generatie mag opgroeien in een normale wereld.

Onze busjes staan nog netjes en onaangeroerd waar we ze gelaten hebben en dan volgt de lange rit terug naar Carnlough. Die gaat zeer vlot en we zijn flink op tijd voor een grote pint en een stevig, laatste, avondmaal. Ook voor de laatste keer deze reis trekken we in de invallende duisternis naar een plekje aan het water.

Bij dit semiofficiële gebeuren bedankt de reisleider de deelnemers, in het bijzonder Jaco die voor zijn chauffeurskunsten en de daarbij horende onthouding van alcoholische drank bedankt wordt met een gepersonaliseerde fles en onze waardering. “Hail to the busdriver!”

Wij op onze beurt danken Werner voor zijn weerom onberispelijk georganiseerde unieke Blind Tour. Om het af te leren toch maar een Peters Choice opengedaan. Is de voorraad dan even onuitputtelijk als de ideeën van de voorzitter?

Hierna breien we ons nog een flinke slaapmuts en gaan niet dansen. Om de korte nacht zo efficiënt mogelijk te benutten slapen we met de voeten hoger dan het hoofd. Dan slaap je volgens mijne moeder 5 kwartier per uur.