Maandag 14 mei

Sex o’clock, Drogheda wakes up.

Ik kan het niet langer houden in mijn nest en duik de badkamer in voor een “klein onderhoud”. Even later, lang duurt dat niet bij mij, vind ik mijn slaapje in half bewuste toestand. Hij heeft flink doorgeknord vannacht maar hij is gisterenmorgen na de nachtploeg in één ruk door dag 1 van onze reis gestoomd en ik gun hem dat dan ook ten zeerste.

We hebben nog wat tijd voor het ontbijt en vervoegen de voorzitter ( ik voorzitter, gij voorzitterdt ook, hij voorzitterdt mee, wij voorzitteren allemaal).

Langs de Boyne, de brug over naar een Martello-toren op wat blijkt de Normandische (1084)grondvesten van de oude stad. Aan de andere kant zien we de rest van de stad aan onze voeten en hier en daar dwaalt al een ons vaag bekend voorkomende gestalte.

Na een stevig ontbijt en onder een blauwe lucht beginnen we aan dag 2. We volgen de Boyne stroomopwaarts tot Newgrange. Hier was ik vroeger al maar 5200 jaar geschiedenis dat verveelt nooit. De reisgenoten zijn onder de indruk en terecht, al heeft het door mij gekozen bijpassend muziekfragment niet op iedere cultuurbarbaar dezelfde uitwerking.

De Gps stuurt ons verder noordwaarts naar een door de voorzitter angstvallig (zuurtje?) geheimgehouden doel. Dat blijkt sinds gisteren door de onbedoelde loslippigheid van een woordvoerder niet langer een geheim te zijn maar we spelen het spel dat moet gespeeld worden.

Cooley, want daar gaat het om, blijkt echter na de overname door Beam een onneembare vesting te zijn geworden. Onze eigen Connemara botteling moet dan ook noodgedwongen "extra muros" geslacht worden, maar smaakt er niet minder om.

Even verder ligt Greenore en ook daar wordt gestopt voor een quick lunch en een bij het haventje horende slok.

Nu gaat het echt naar het noorden en in Newry rijden we Noord-Ierland binnen. Voor velen betreden we nu echt onbekend gebied. De zon speelt ondertussen een spelletje met de wolken en af en toe klettert een stevige bui op onze busjes.

Gisteren zong ik nog de lof over Harp lager en bij een pi(t)sstop maken mijn kompanen kennis met dit Tennents vervangende vocht. Ik hou het op Guinness teneinde mijn ijzergehalte op peil te houden. Even verpozen bij de open haard en dan weer op weg.

Rond Belfast wordt er gegokt op luchthaven of ferry maar de stad wordt gerond zonder enige vorm van informatie door de reisleider. Enkele zuurtjes later zijn we in Larne en ook hier blijkt een ferry voorhanden. En inderdaad linea recta rijden we naar de haven en nu wordt het ons duidelijk: Het vervolg van onze odyssee ligt in bonny Schotland.

Deze ferry van P&O blijkt een halve speedboat, maar in de buik van het schip vinden wij een hoekje voor 15 en laven onze dorst. De tocht is niet de gezelligste die ik al op ferryvlak maakte maar ook dat kan een mens inspireren.

De boot

Hij wroet en wringt
door strakke bries
alles trilt en dreunt

glazen trillen op de bar
onze club staat pal
terwijl de boot zacht kreunt

dit is het echte leven
adem zeelucht in
wijl meeuwen krijsen  

de Ierse zee
een volle pint
die ik met vrienden sta te hijsen

Buiten een minuscuul geval van zeeziekte brengt de heer P&O ons zonder kleerscheuren naar Troon. In de verte ligt de Goatfell met zijn kop in de wolken van op Arran heimelijk naar ons te lonken maar ook de vraag daarover wordt in een zuurtje gesmoord. Troon, dat wil zeggen South Beach Hotel en laatste nacht in Schotland, maar ook dat is deze keer anders want we zijn nog maar aan dag 2 toe en moeten er dus nog zes, tenzij we IJsland of Canada aandoen.

We checken in en voelen ons onmiddellijk thuis in onze vertrouwde omgeving. Dinner is zoals gewoonlijk ok al dient gezegd dat een lichte vorm van verval hier de kop opsteekt, of is het gewenning? Even traditiegetrouw volgt een fles van de schier onuitputtelijke voorraad Peters Choice op het strand. Kabbelende zee, open nachtlucht, lichtjes in de verte. Feels good!

In de vernieuwde bar, jammer genoeg is de jukebox verdwenen, nemen we nog één glas en dan is ook dag twee voorbij. Gunter en mij wacht nog alleen de ellendig lange tocht langs steile trappen tot we alleen het dak tussen ons en de Schotse sterrenhemel hebben. En meer moet dat niet zijn. Pruimen met konijn!