DEEL 1/2

DEEL 2/2

We vinden een Glen Scotia en Marc Segers aan de goedgevulde stand van zijn “Whiskycorner”.

Glen Scotia is iets raar. Sinds we er geweest zijn is hij stiekem in ons hart geslopen en we vinden dat wel fijn zo, dat hij daar zit.

Voorzitter en ik hebben maar een halve blik naar elkaar nodig of Marc kan ons al een glas inschenken. 2 cl herinneringen aan Campbeltown ... .

Ondanks dat ze steeds beweert van een whisky –novice te zijn, staat ze toch maar mooi weer in de “boekskes”.

Trots laat ze me, dus ons, de 25 jarige Hakushu proeven. Dat ze goed weet hoe ze ons blij moet maken, bevestigt ze daarna door de nieuwe Yamazaki Sherry Cask in onze glazen te gieten. Tranen schieten me in de ogen dat zoiets kan! Wat een schitterende sherrybotteling!

Elk festival weet ze ons toch te verrassen met weer nieuwe bottelingen van Suntory. Sommigen weliswaar gelimiteerd, maar dat maakt de pret op het moment zelf nog groter.

Geen festival zonder Banff! Als dat geen statement is! ‘K weet niet, maar Banff doet iets met een mens. Een dram van deze verdwenen distilleerderij doet me de wereld altijd door een andere bril bekijken. 2 werelden voor de prijs van 1 als het ware. Zal wel aan mezelf liggen zeker?

Hier en daar pikken we nog iets mee, zoals de Invergordon 37y. Bij deze jonge invoerders van o.a. Berry Bros & Rudd blijven we wat langer hangen. In de eerste plaats omdat hij weet waarover hij het heeft en in de tweede plaats omdat hij de stand deelt met Susan Webster. Voorheen tourguide bij Glenfiddich, werkzaam bij Douglas Laing, daarna bij Dewar Rattray en nu dus bij Wemyss. Naar haar eigen zeggen wil ze deze nieuwe bottelaar mee helpen groeien vanaf nul. We wensen haar het beste!

De festivalbotteling is een Connemara geworden. Aan de stand van Cooley ontmoeten we Linda Khalfi, ambassadrice ad interim. Ze weet nog niet goed hoe dat ze onze bende moet inschatten, maar dat komt nog wel ... . Aangezien we fans zijn van Cooley whiskeys, komen we elkaar vast en zeker in de nabije toekomst nog regelmatig tegen.

Enkele hilarische momenten later wordt het duidelijk dat we het einduur niet zullen halen. 
We zoeken nog gauw Eric aan de stand van Premium Spirits op om afscheid te nemen. Claudia Ham, winnares “Whisky ambassador 2010 Belgium”, is ook aan haar stand en weer wordt er gefelicteerd. 
Niet in het minst met haar Tomatin range, die uitgebreid geproefd en goedgekeurd wordt. 

Er worden staaltjes van Glencadam vaten tevoorschijn getoverd, speciaal voor ons (?). Wij weten het in ieder geval te appreciëren! Weer zo’n distilleerderij die je na een bezoek niet meer los laat! Lekkere whisky ook! Het gerucht doet direct de ronde dat iemand een vat gekocht heeft, na het proeven van een staal. Zegt genoeg, vind ik!

Zoals in het begin van het festival beloofd, sta ik op de eerste rij als David Wishart zijn “Adress to a haggis” doet. Gelukkig net op tijd Frans Bauer het zwijgen opgelegd, voor de plechtige intrede met doedelzakken. Wishart is in form en de haggis is lekker. 

Met dit, als laatste impressie van het festival, wordt de aftocht geblazen.

Langs het sanitair naar Sint Pieter, richting Leuven en thuis. Tijdens het tumult onderweg, maar dat is een ander verhaal, mijmer ik in mezelf of dit festival nu de moeite was? Als ik zie hoe we onzelf zelfs op de terugweg amuseren, dan denk ik dat het niet van de spoeling afhangt, zelfs niet van het aantal varkens! Veel hangt af van het varken zelf! Het geeft niet waar je bent, maar wie je bent!

DEEL 1/2