TERUG

 

 

THE WEE DRAM MASTERS XXV
Dinsdag 31 Mei 2011

Woord & Beeld: Gunter (Lidnr.01)

 

 

 

Nee, al de uitnodigingen krijg ik niet. Wat de parameters zijn, wanneer dan wel of niet, zijn voor mij een raadsel. Wat ik wel met zekerheid weet is dat als ik een gaatje in mijn drukke agenda vind, ik van de partij ben! Zodus ook nu. Ik denk dat hetzelfde geldt voor vriend Jan en dus waren we al met 2 om de lange rit heen en terug naar Kerkhove te ondernemen. Later kwam er op verzoek van Jan nog een derde reiziger bij. En wijle weg!

 

 

 

 

De derde reiziger bleek iemand van Finest Notes te zijn en ook bekend als “friend of cask six” op hun forum. Het was zijn maiden trip naar Kerkhove en hij was nieuwsgierig hoe het er daar aan toe ging. “De parking wordt pas om 20 uur van de ketting gehaald, de spreker komt fashionably late, eigen glazen zijn een noodzaak, er wordt een geheel stokbrood op tafel gegooid, best dat je zelf wat water meebrengt en oh ja, snoep wordt ook uitgedeeld, Snickers!”. Ik zag in mijn achteruitkijkspiegel dat er getwijfeld werd of dit misschien een grapje was.

 

Achteraf moet ik inderdaad toegeven dat het niet helemaal klopte want het waren Maltesers in plaats van Snickers!

 

 

 

 

 

Maar je komt ten slotte voor de line up en ik denk dat de spreker, Bert Bruyneel, terecht mag veronderstellen dat de genodigden genoeg “whisky” bagage hebben om zelf een verhaal te kunnen vertellen rond de gepresenteerde flessen. Anders zit er gegarandeerd wel iemand bij je aan tafel die die leemte kan invullen! Iemand die pas nog in de Whiskypassion Auchentoshan bezocht had, of iemand met een eigen website, Whiskynotes. Keus genoeg! En dan nu:

De flessen!

 

 

 

GLENFIDDICH 12Y 40%

Wow! Toch altijd wat verrassend wat een goeie drinkwhisky deze is.

Peer, appel en er komt ook wat abrikoos kijken. Beetje mout. Lekker én zacht. Altijd een goed referentiepunt gevonden om de voetjes stevig op de grond te houden.

Als ik deze niet meer weet te appreciëren, dan weet ik hoe laat het is! Tijd om de distilleerderij nog eens te bezoeken in hartje Speyside.

 

 

 

De tegenpool van deze 12 jarige was vanavond:

 

 

 

 

GLENFIDDICH PRIVATE VINTAGE 1973
LA MAISON DU WHISKY 46%

Het fruit is hier veel intenser in eerste instantie. De smaak valt glaszuiver uit elkaar en ik vind bittere drop, zilt.

Daarna beetje zurig en in de afdronk vind ik purper fruit dat naar rood fruit op de lippen gaat. Ik durf niet raden naar wat de fles kost, maar met deze geproefd te hebben zal het distilleerderijkarakter in ieders geheugen genesteld zijn.

 

 

 

 

 

Het thema van vanavond is duidelijk.
Een standaardbotteling tegen een van de betere “oldies”.

Misschien is het omdat vriend Jan ingeschakeld is bij het inschenken dat het me een beetje opvalt vanavond.

De spontane woordenstroom die anders vloeit aan tafel met mijn gevestigde “drinkebroeders” blijft hier toch wat achterwege.

 

 

 

De volgende distilleerderij is Longmorn.

 

 

 

 

 

LONGMORN 16Y 48%

Ik weet nog toen deze versie de vorige 15 jarige vervangde dat ik dacht “mmm, da’s precies toch een stapje achteruit”. Vandaag kan ik dat nog eens bevestigen voor mezelf. Ondanks de toch hoge 48% voor een standaardbotteling laat het smaakprofiel heel wat gaten liggen. Verwaterde christmascake in de neus. Gedroogd fruit. De afdronk evolueert en levert uiteindelijk af wat de neus aangeeft. Enkel de afdronk is dus een beetje verrassend. Zou het daarom zijn dat hij, na zijn introductie jaren geleden, bij mijn weten nooit zo in de spotlights heeft gestaan?

 

LONGMORN G&M 1969 22Y 61%

Intensere vanille in de neus. De smaak gaat via een prikkel over in een afdronk van overrijp fruit, zurig en lang. Gordon & MacPhail op 61%! Meer moeten we eigenlijk niet zeggen! Stielmannen!

 

 

 

Ik hoor veel zuchten bij de volgende whisky:

 

JURA SUPERSTITION 43%

Voor mij is het echter een beetje een thuiskomen gevoel.

Het heeft lang geduurd eer ik de lactose in deze whisky kon appreciëren, maar zoals steeds doet een bezoek aan de distilleerderij wonderen. Ik vind het eiland terug in mijn glas, zeker met de toegevoegde jonge geturfde whisky in deze versie.

Onvergetelijk moment: op het nachtelijke strand van Troon, onder het vuurtorenlicht van Pladda. Jura in de hand en een stemmetje dat zegt “Dat riekt naar hertenstront!”. Zet je wel aan ’t denken. Een eiland met duizenden herten en maar enkele honderden mensen als inwoners.

Stiekem genieten dus, anders maak ik me weer belachelijk!

 

 

 

 

 

 

 

 

Om aan te tonen dat er ook “goede” Jura bestaat werd de volgende ingeschonken:

 

ISLE OF JURA 1966 32Y 50.6% SIGNATORY

Snoepgoed! Alles tussen “poepegaatje” en couperdon!”. Heel wat vanille ook In de smaak krijg je nog wat bitters extra en overrijp fruit. Warmt lang na. Rood fruit, cassis en drop.

Zo hebben we ze graag.

 

 

 

 

 

 

ARDBEG 10Y 46%

Highway to hell! Peat, peat en peat! In de afdronk krijg je nog wat afgewerkt teer en meer gaan we daar niet over zeggen! We gaan niet flauw doen en vragen waar het fruit van de “oude” 10 jarige naar toe is. Extreem voor de extremen?

 

ARDBEG SIGNATORY 1974 50.9%

Stairway to heaven! Neh! Hier wel overvloedig fruit, subtiele rook en zwarte drop ook nog!

 

 

 

En dan nu de reden waarom Bert al heel de avond zenuwachtig en onzeker rondloopt: De Benriachs!  

BENRIACH 12Y

Oatcakes. Fruitarme muesli. 1 krent. Cake.

 

 

 

BENRIACH 1975 ASTA MORRIS 35Y 51%

 

Het vat, geselecteerd door en gebotteld voor Bert Bruyneel, waar iedereen de laatste dagen over bezig is!

Doet denken aan oude Bowmore met zijn grapefruit in de afdronk. Beetje tabak ook.

228 flessen en nu al gedoemd om een collector’s item te worden! Gelukkig heeft kleine broer er eentje in voorbestelling en wordt ik misschien wel uitgenodigd om “eens eentje te komen drinken....”.

Onterechte bezorgdheid van Bert dus! Nog steeds rollen er schitterende vaten uit de warehouses van Benriach en de “single casks for Belgium” zijn daar de bewijzen van.

 

 

 

 

 

 

 

De ernst van de avond drukte toch een beetje op mij, maar toch stelde ik hier en daar wat verdoken “leute” vast. Mensen die graag deelden ook! In een berg van glazen, water, stokbrood en maltesers stond een bekent etiket. “The perfect dram”. Alsof de mensen aan het tafeltje erop gewacht hadden, boden ze me direct spontaan een dram aan van deze door hunzelf meegebrachte fles. Het gezegde van een oude Schotse tourguide bij Glenfarclas sprong uit mijn geheugen: “Aye, the best whisky is the one you get for free!”.

 

 

 

 

CAPERDONICH 1972 THE PERFECT DRAM 38Y 58.4%

 

Zwaar in de neus, eerder verwant aan een oude Glen Grant. Heel veel florale toetsen en eucalyptus. 

 

Nog maar eens een bevestiging dat deze distilleerderij in het hedendaagse whiskywereldje meer dan zijn mannetje kon staan, maar ... ze is niet meer! 

 

Toch nog bedankt aan “het tafeltje” om deze met mij te delen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ondanks dat de sfeer naar grote hoogten begon te stijgen, was het nu mijn beurt om ernstig te worden. 

De lange rit huiswaarts wachtte en na een laatste “streekbiereke”, genuttigd door mijn medereizigers, vatte ik mijn opdracht aan om ze gezond en wel thuis af te leveren.

 

(Met dank aan de liters water van een gulle sponsor.)

 

 

 

 

TERUG