TERUG

Pag 2/2

 

PAGINA 1/2

 

 

 

Woord: Gunter (Lidnr.01)
Beeld: Werner (Lidnr.02)

 

 

Kortrijk is niet bij de deur, maar dat was Verviers ook niet. Toegegeven, Spa was dan weer een deur te ver. De hype, op een humoristische manier gevoed door de mannen van Van Compernolle Whisky Club zelf, creëerde een wat mystieke sfeer rond hun eerste Wild West whiskyfestival en als het om sfeer gaat … dan zijn we van de partij!
Eerst hadden we het plan uitgewerkt om met de trein en bus het festival te bezoeken. Altijd leuk, het openbaar vervoer, en je leert nog wat mensen kennen ook. Het personeel van de NMBS en zoals bij het vorige “Spirits in the Sky”, de SMS, zijnde de Single Malt Stekene Club.

We werden echter gecontacteerd door Steven van Finest Notes, om samen met Full Dram, een bus in te leggen en dankzij hun konden we dus spotgoedkoop mee tot aan de deur van het festival! En wijle weg …

 

 

De buschauffeurs Jonas & Pieter

 

 

De passagiers

 

 

Tussenstop voor een picnick

...en weer verder!

 

 

 

De weg naar het festival is goed aangegeven en een bijzonder leuk detail vind ik de rode loper voor  100°PROOF leden. RESPECT! De eerste indruk bij het binnenkomen is zoiets van “Jesus, wat een masterclass!” Het blijkt echter een soort telbureau te zijn, om te zien wie de overkoepelende organisatie van alle whiskyclubs in Vlaanderen de volgende jaren gaat leiden.

Ondertussen weten we dat dit Kris Peeters geworden is.

Het festival zelf vindt plaats in een zaal achterin de Kortrijkse XPO hallen. Na het betalen en ontvangen van oversized drankbonnekes is het zover: cry havoc and unleash the dogs of war ! (Voor de puristen is het: let slip the dogs of war.)

 

 

Aan de andere kant van de doorgang ontwaren we een donkere Glenkinchie.
Niet direct iets wat je zou verwachten van een Glenkinchie en daarom werden de drankbonnekes boven gesleurd.

 

Recent had ik nog het verhaal gehoord van iemand die beweerde dat alle whisky lekker was, behalve Glenkinchie.
Op de vraag van welke versies hij al geproefd had was het antwoord “Euh …”. Zoals ze in Limburg zeggen: “Geeft ‘em nog een kans!” en bij deze 33 jarige zou dat best gelukt zijn!

Een glas vol karakter, mokka in de afdronk en in de neus meer citroen dan gras. Dat gras met citroentoetsen is een beetje typisch voor Glenkinchie, eigenlijk ook voor Auchentoshan, maar bij deze versie overheerst de heerlijke frisheid van citroen.

 

Later op de dag heb ik verschillende gesprekken opgevangen over deze Glenkinchie. Alle positief!

 

Daar dit de stand van The Nectar is, wordt er verder onderzoek naar nieuwigheden gedaan.

Aan de stand van La maison du Rhum komen we een oude bekende tegen. Voorheen nog werknemer bij La Maison du Whisky en nu dus onder dak bij het rumhuis. Misschien is het de combinatie rum/whisky, of de zeldzaamheid van de fles, maar onze eerste dram* van de dag is een zware tegenvaller qua volume. Met onze Japanse tasting van de volgende dag in het achterhoofd en omdat hij op de shortlist gestaan had, is onze keuze gevallen op de Hanyu 22Y 1986 58.4% uit de Closed Distilleries range. Korte tasting notes: gerookt vlees en inktpotje, fris, alcohol, inkt en BBQ vlees.

* Een dram is geen vaste maat, maar hangt af van de gastvrijheid van de gever/geefster.

Toch benieuwd of de door ons gekozen Hanyu nog beter is, de portie zal in elk geval groter zijn!

 

 

De nieuwe Daily Dram “High Dark Plan” valt op door zijn lichte kleur.

 Acaciahoning en turf, naar het medicinale toe. Een buitenbeentje waarin alles wat typisch is voor Highland Park toch inzit.

De standhouder, Mario voor de vrienden, duwt een papier onder mijn neus met de vermelding van enkele whisky’s die in de prijzen gevallen zijn. Onpartijdig en onbeďnvloedbaar als ik ben, vraag ik geďnteresseerd “Gewone printer of laserjet?”. Dit, samen met de opmerking dat “iedereen wel eens iets wint” leidt tot een heuse achtervolging tussen het publiek. De achtervolger is een whiskykoker, gelukkig leeg, en de achtervolgde is mijn hoofd,
gelukkig ook … ?
Op het moment dat we beiden in lachen uitbarsten, is er al iemand van de organisatie toegesneld. “Gunter, wat is er aan de hand?”
Wat bedoel je?”, vraag ik verbaasd?

Samen keren we terug naar de stand waar nog van alles te beleven valt.

 

 

 



Deze Glenglassaugh is ouder dan hij er uit ziet.
Gebotteld als '30 Years' maar in werkelijkheid is hij 34 jaar.

Achter de machtige uitstalling van Glenglassaugh staat iemand die me vaag bekend voorkomt. Natuurlijk! De distilleerderijmanager van de pas heropende site! Het gesprek dat ontstaat is zo boeiend, dat steeds nieuwe toehoorders me achteruit dringen. Een blik van begrip en de manager weet dat we elkaar straks nog wel eens zullen spreken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TERUG

Pag 2/2