VRIENDEN VAN DE WHISKY BIJEENKOMST

Vrienden proeven blind (zomer 2012)

De wereld draait steeds maar door, soms zelfs figuurlijk. Gelukkig zijn er in die turbulenties nog “ogen” van rust en zekerheid. “De vrienden van de poëzie” is een van die zekerheden die ons in staat stellen om die “doordraaiende” wereld het hoofd te bieden.

Op 12 augustus werd er in de Kempen een hoge concentratie van “vrienden” vastgesteld, ter hoogte van “Groot-Heist”, door de nationale meteorologische dienst vermeld met de code “mooi weer vandaag”. Wij, de vrienden, weten wel beter … .

Bij controlepunt 3^E vonden we de laatste aanwijzing en het spel kon beginnen. Het spel vandaag was “blind laten proeven” en er werd geopteerd om de flessen te “verblinden” tegen de andere optie, de vrienden.

De eerste fles was een rare, met een bochel. Ze kwam niet alleen, maar had een broertje meegebracht. (Een veel ouder broertje, bleek later.) Nu te verkrijgen in de lokale supermarkt, met een fles cola op de rug gebonden: Johnie Walker. Pas nog geproefd in een niet nader genoemde Noord-Ierse distilleerderij, waar z’n rokerigheid fel afstak tegen al het plaatselijke lekkers en dus nu snel geraden. Ondanks de meegeleverde bult dus.

Het broertje was ook een Johnie, maar afkomstig uit het verre 1969 en de “striding man” gaat de andere kant uit. Johnie senior als het ware! Een restant van een gamma relatiegeschenken ener lang geleden verdwenen fabriek, eigendom van een “vriend” ’s familie geweest. “Vroeger was alles beter” klopte hier wel “een beetje”. Vroeger spaarde men blijkbaar de sherryrijping niet, wat betreft het samenstellen van deze blend. Mooi uitgerijpt geheel ook. “Kan gerust z’n mannetje staan tussen veel hedendaagse single malts!”, “en erover gaan ook!” zei een vriend die het kan weten.

“Toch spijtig van de kurk”, zei iemand anders. Deze had de tijd minder voorbeeldig doorstaan en wat ik dacht rozijntjes in mijn glas te zijn … . Geen nood. Er werd een fles geselecteerd, later, die we soldaat maakten en dus wiens kurk voor hem zo overbodig werd. Vrienden lossen problemen op, en dat is dat!

De volgende fles was een verstopt juweeltje, gevonden in de lokale “slijterij”.

Al wat stof vergaard op het schap en er onderuit gehaald door een kenner!

Een Bunnahabhain 1974 van Berry Bros & Rudd. Oude bourbonrijping. In het begin wat zurig, met toetsje achteraf. Citro-limo en in de afdronk aardbeien. 46% en chewy.

Dit zou een eilandwhisky zijn van de westkust … .

A là moment werd er direct een trip vastgelegd naar dat mysterieuze eiland en een onderkomen geboekt voor de aanwezige vrienden. Ja, het is leuk om “vriend” te zijn. Dus als je volgend voorjaar de weerman hoort zeggen dat het uitzonderlijk “mooi weer” is aan de westkust van Schotland, dan weet je waar je deze bende kunt vinden op dat moment!

Toevallig (?) werd de volgende fles ontmaskerd als weer een Bunnahabhain!

Eentje van de SMWS nog wel! De 10.49, “mint humbug”. 15 jaar en  54.0%.

Nadat we het erover eens waren dat humbug zowel onzin als een klein insect dan wel pepermuntbolletje kon betekenen, vonden we direct enkele personen die we in de toekomst zo konden aanspreken. Excuses daarvoor … .

De meegebrachte tastingnotes vertellen niet alles over deze godendrank. Reeds aangeschaft in 2000/2001 en toenertijd ook geopend, zal deze fles al de rest van vandaag van’t tafel vegen! Maar dat weten we natuurlijk later pas.

Dat iemand spontaan lid werd van de legendarische Scotch Malt Whisky Society op dit eigenste moment zegt genoeg, vind ik!

Nieuw SMWS lid

De “oude” Macallan 12 is hier de ultieme bruggenlegger. Was het vroeger beter? Was deze legendarische “Rolls Royce” echt zo lekker en houdt hij nog stand na zoveel jaren?

JA, JA en JA! (Maar alles is relatief natuurlijk!) De vrienden weten wat deze fles betekent, maar toch wordt er nog een 40 jarige Glenfarclas, gebotteld door Douglas Laing bij gepresenteerd om zeker te zijn dat de balans naar de goede kant overhelt. Het zijn vrienden niewaar! 

Citroen en kruiden. Massa’s vanille en hot hot hot. Dit alles komt uit een zwarte zak! Onze oude bekende uit Wick! Toevallig over gestruikeld in een lokaal drankwinkeltje met extreem laat sluitingsuur. Toen nog niet zo belangrijk, maar nadat de fles op 30 minuten, juist de afstand tot Old Pulteney distilleerderij en terug, zijn geheimen volledig prijs gegeven had (m.a.w. ze was leeg!!) werd het van levensbelang om resterende flessen van deze botteling te kunnen kopen. Dankzij het late sluitingsuur dus gelukt. Een vriend is achteraf nog eens stiekem terug geweest naar Wick in Schotland om de allerlaatste flessen op te kopen, vanwaar deze eentje is. Best Old Pulteney ever! Oh ja, en Johnie bedankt nog eens voor de kurk.

VOLGENDE