TERUG

ZONDAG 13 JUNI 2010

Woord & Beeld: Gunter (Lidnr.01)

ROEFELTAXI

(Het woord ‘roefelen’ komt oorspronkelijk uit België. In het Nederlandse woordenboek is het niet te vinden. Roefelen is een Vlaams woord dat staat voor snuffelen aan het onbekende, proeven, ruiken, kijken, ontdekken en uitproberen.)

Omdat mijn deskundige aanwezigheid door mijn werkgever vereist was, zat een uitgebreid bezoek aan Wild West Whisky Fest er niet in dit jaar. Enkel op zondag vond ik een gaatje in mijn chef’s agenda, na 14 uur dan nog. Dit wil zeggen local time! Dat is zo’n 90 minuten verwijderd van Kortrijk time.

Met de belofte aan Yuko Nonaka van Suntory, dat ik Belgian Choclats zou meebrengen, en de belofte aan Jan, lid n° 24, dat ik hem mee terug naar huis zou brengen, op zak nam ik de wagen en vertrok. Deze laatste was trouwens met de trein afgezakt naar Kortrijk, in goed gezelschap, dat wel, maar toch een beetje tegen zijn zin.

Het was pas op de parking van Expo in Kortrijk dat ik vaststelde dat ik met een Roefeltaxi reed. De dag ervoor was de wagen gebruikt in een lokaal initiatief, waar kinderen bij de middenstand en verenigingen konden gaan “proeven, ruiken, ontdekken en uitproberen”. Ik zag de grap er wel van in en liet de sticker hangen. Tot grote hilariteit ook van Jan, bleek achteraf.

Alleen aangekomen op het festival zocht ik zo vlug mogelijk de stand van Arran op.

 De 14 jarige wordt in augustus op de markt gebracht, maar Louisa Young was reeds op ronde door België met een uit de kluiten gewassen staalfles.

De gunstige kritieken die ik al gehoord had klopten.

Wat begon als een door de warme golfstroom vroeg gerijpte 7 jarige single malt, is nu uitgegroeid tot een juweeltje van een respectabele 14 jaar.

Vanaf toen ging het in een stroomversnelling. Louisa sleurde me mee naar de stand van Springbank. Ik moest en zou kennis maken met Jenny Karlsson, haar nieuwe collega uit Campbeltown. Blijkbaar verwachtte ze me al want ze wilde dat ik haar direct het 12 vragen interview afnam. No problem!

Ook vond ik hier de nieuwe Springbank Claret en de ondertussen al 6 jarige Kilkerran. De eerste een typische Springbank = LEKKER!, met het rode fruit van de Claret goed verweven. Een tikkeltje toegevoegde elegantie als het ware. De malt van Glengyle Distillery is reeds mooi gegroeid. Deze geturfde versie is verwant aan Springbank, maar eens de neus gewend is aan de aangename turf, komt exotisch fruit opzetten.

       Jenny Karlsson

Naar aanleiding van de vraag wie er nu effectief distilleert bij Glengyle worden we weer up to date gebracht van de bewegingen in de whiskyindustrie. 

De assistent van Frank McHardy gaat het team van Duncan Taylor versterken. Niet bij de onafhankelijke bottelarij, maar bij het project om een heuse “nieuwe” distilleerderij te bouwen in Huntly. 

Nieuw in de ruines van een reeds lang gesloten melkfabriek. Een van onze leden heeft ondertussen de site bezocht en een fotootje getrokken (zie foto's onder en hiernaast).

Ondertussen heb ik de andere aanwezige 100°PROOF leden ontdekt en die stoppen me algauw wat lekkers in mijn handen/glas. Eentje van de Laing Brothers uit hun graanwhiskyrange “Clan Denny”. Garnheath Distillery? Nog nooit van gehoord! Ah ja, al ontmanteld en afgebroken in 1986! Deze versie uit 1969 heeft alles wat graanwhisky zo aantrekkelijk maakt bij de liefhebbers!  

Aan de stand van Van Compernolle konden we gelukkig het door ons gemiste experiment van vorig jaar herhalen. 

4 versies met als basis dezelfde 11 jarige Imperial. De eerste was ‘em straight. Fruitig, floraal, maar een beetje wrang. 

Bij de 2de versie was “karamel” toegevoegd. Deze nam duidelijk wat van het wrange weg en gaf hem wat extra diepgang in de mond. Demarara suiker? 

De 3de en 4de versie waren koud gefilterd, waar bij 4 weer karamel was toegevoegd. 3 was al heel wat smaak en aroma kwijt, waar in 4 de karamel dan blij de plaats in nam van het ontbrekende. 

Iedereen was het er roerend over eens dat unchill filtered mét karamel, 2 dus, de beste versie was. 

Verdomd interessant!

Ik herken bijna David Stirk niet in de man die me aanspreekt aan de stand naast de inkom. De verpakking van Exclusive Malts is dan ook weer veranderd, dat maakt het er niet gemakkelijker op! Vooral de Highland Park uit 1994 spreekt me aan. First fill Oloroso American wood! Het effect van Amerikaanse eik op sherryrijping ten opzichte van de traditionele Europese eik kan hier onderzocht worden. Beetje boterachtig, vanille en de toppen wat afgevlakt. Blij om zelf te kunnen vaststellen dat sherry toch wel de kruidigheid van Europese eik “nodig” heeft. In mijn enthousiasme wat uit het oog verloren dat andere whiskyliefhebbers andere invalshoeken hebben. Excuses omdat ik ze op kosten gejaagd heb door ze dit te willen laten proeven.

Ik wordt echter weggesleurd om de Taketsuru 35 Y van Nikka te komen proeven, waarvoor dank! Woeha! Schitterend verfijnd en complex!

Verder bij God, zijnde James Pithy, nog een schitterende nieuwe Port Ellen van Duncan Taylor geproefd. Sherrygerijpt! Als ik mijn bestelde fles afgehaald heb, kan ik meer gegevens posten. 

Bij Marc Segers nog een oude MacDuff sherrygerijpt gevonden. Bij elke drup van mijn eigen fles MacDuff uit de Taste Still Selection, krijg ik tranen in mijn ogen. Zoooo lekker! 

Deze is zeker niet slecht, maar ben toch aan ’t navragen of ik nog een Taste Still Selection kan krijgen. Fat chance! 

De M uit de M&H reeks sleurt nog een Caperdonich uit deze serie aan en er wordt wat gemijmerd over wat een geweldige serie M&H toch wel was.

Gemijmerd wordt er ook tussen Bert Bruyneel en een van de festivalgangers over de “moeilijke tweede CD”. In de muziekwereld is de 2de CD meestal de moeilijkste. Al de jeugdige creativiteit en drang zitten meestal gevangen in de eerste worp. Het publiek verwacht echter bij de 2^e opnieuw van de sokken geblazen te worden. Maar geen paniek. De 2de horde, 2de editie, van dit schitterende festival is genomen en volgens mijn bronnen komt er een derde, waarin volgens mij voor iedereen bevestigd zal worden op welk hoog niveau zich dat hier allemaal afspeelt!

Ergens wordt er me nog de nieuwe Glenfarclas 40 Y in de handen geduwd en van BuNn, Cask Six, moet ik per sé een Longmorn van The Perfect Dram proeven.

Terecht! Ik wordt wel wat zenuwachtig en gestressed omdat het uur van sluiting nadert. Excuses daarom ook nog eens aan Bert over de joke met het t –shirt van Malts of Scotland. Het staat je inderdaad beeldig en om die colors te dragen ... daar mag je volgens mij trots op zijn. 

Heb trouwens hun nieuwe Glen Scotia besteld, net voor dat ‘em waarschijnlijk uitverkocht is!

Na enkele leden afgezet te hebben aan het station van Kortrijk, vatten ik en Jan, die dus niet zo voor treinen is, de terugreis naar de kempen aan. Een heel uur vroeger dan de treinreizigers belanden we op het terras van Dubh Linn in Langdorp. Met een Chimay tripple van ’t vat voor onze neus, als niet –rokers alleen op het rokersterras, volgen we telefonisch de vorderingen van de andere 100°PROOF –leden, treinend door het Belgische landschap.

Kabouter Wesley haat treinen! EINDE!

TERUG