TERUG

 

VRIENDEN VAN DE WHISKY...

Thema September 2009: Ik ga naar een 'fles-met-een-verhaal' tasting en ik breng mee...

 

 

 

 

In de aanloop van de nacht begeven de “Vrienden van de Whisky” zich weer op pad. Langs bossen en velden, sommigen gedragen door heel wat meer paardenkrachten dan hun voorouders, haasten ze zich naar de afgesproken plaats. De alom bekende afspanning, om daar onder kaarslicht elk hun fles boven te halen uit de fictieve kapmantel. Deze dient niet enkel om hun fles, maar ook hun identiteit voor de buitenwereld verborgen te houden. Welke de flessen zijn, elk met hun eigen verhaal, kunnen we hier onthullen, maar de identiteit van de “vrienden” blijft geheim.

 

 

 

KILKERRAN 46% “Work In Progress”

Als inleidend ritueel wordt deze nieuwe whisky uit Campbeltown geschonken. Onlangs werd er een derde distilleerderij, Glengyle,  “her”opend en deze is het eerste wat er hier van op de markt verschijnt. Veelbelovend!

Alcoholsluier over de neus. Purper, abrikoos. Ondanks de jonge leeftijd een volwassen neus. Er wilt vanille doorbreken. Beetje turf. De neus van de new make wordt weggeduwd door de maturatie. Dik oké! Warmt.

Er zijn enkele van de vrienden die deze distilleerderij 3 jaar geleden samen hebben bezocht, wat ook didactisch materiaal opleverde.

 

 

 

 

 

1ste VERHAAL:

Het volgende speelde zich af tijdens mijn eerste zomerse Schotlandreis, 11 jaar geleden. We vertrokken blij gemutst, daar de gehuurde mobilhome een upgrade gekregen had van 5 naar 7 personen. Een zee van ruimte voor mezelf, het vrouwtje, ons dochtertje van 1 jaar, bagage en levensmiddelen. Zonder problemen via Zeebrugge naar Hull met de ferry en daarna cruisen tot Stirling. We bezochten er het Wallace monument. De derde dag echter werd ons dochtertje ziek. Eerst werd er besloten om verder te rijden, het zal morgen wel beter zijn, maar 2 dagen later vertoonde ze uitdrogingsverschijnselen. Een lichte paniek sloeg toe en in het Crianlarich tankstation werd er geïnformeerd naar de dichtstbijzijnde doktor. Een hulpvaardige Schot zei: “Volg me maar!” 1 uur later stopte hij voor het ziekenhuis van Oban! Als dank gaf ons dochtertje over op hem. Spijtig genoeg heb ik vergeten de gegevens van onze “redder” te vragen, zodat ik hem nooit fatsoenlijk heb kunnen bedanken …

OBAN DISTI LLERS EDITION 1992/2007 MONTILLA (fino) 43%

Neus van rood fruit. Stoffig, nat karton. Ongesuikerd druivensap. Spicy. Een Talisker zonder turf! Krijt en weer nat karton. Okkernoot. Bosfruit met peper?

Ons dochtertje werd direct aan een baxter gelegd, of was het suikerwater? Het hek was echter begrijpelijk van de dam en mijn vrouw zei: “Ik wil naar huis!” 'S nachts zijn we bij ons dochtertje op de ziekenhuiskamer in Oban gebleven. Een telefoontje de volgende ochtend naar het toen nog bestaande SABENA garandeerde een plaatsje. Alleen een 1ste klas ticket werd nog beschikbaar gesteld, en zo kon mijn vrouw naar huis met ons kind op schoot, voor 30.000 BFr. Ikzelf moest met de mobilhome achterna naar België. Het thuisfront werd verwittigd dat de vakantie 9 dagen vroeger dan voorzien afgebroken werd. Mijn vader ging het ziekenkonvooi opvangen in Brussel en ik zette me op weg naar Hull. Die laatste nacht bracht ik door op een camping in de buurt van de Schots- Engelse grens. Bericht kwam dat mijn dochtertje veilig in het ziekenhuis van Lier lag. Opgelucht zette ik me op een stoeltje voor de mobilhome. Alles aan het overpeinzen en voor mezelf al uitgemaakt: 'Ik wil zo snel mogelijk terug naar Schotland!' Mijn “buurman” in het tentje naast mij op de camping bleek een Engelsman te zijn. Een fervent visser, die er om de 4 à 5 weken eventjes tussenuit kneep om te genieten van het water en de natuur.

Het deerde hem zelfs niet dat er dagen waren zonder visvangst. Gewoon een ganse dag in de Schotse natuur doorbrengen was voldoende. Tussendoor nippen van zijn zakflacon, en verder genieten in alle rust.“Iets drinken?” vroeg hij en hij presenteerde me zijn zakflacon. Het was de “Isle of Skye” blend. 

ISLE OF SKYE 12Y 40%

Schitterende blend. Gevaarlijk! Glengoyne? Beetje het zurige van appel, gestoofd met suiker.

3 Maanden later zijn we, vrouwtje en ik, al terug naar Schotland geweest …

 

 

 

2de VERHAAL:

Ik denk dat het zo’n 15 jaar geleden is, dat ik, samen met mijn broer, de eerste keer voet aan wal zette in Schotland. Beide fervente amateurfotografen zijnde, waren we vooral geïnteresseerd in de “gewone” foto’s van natuur en landschappen. Op dat moment hadden we nog zoiets van: “Whisky, wat is dat?”. Een toer van 10 dagen door de highlands, waaronder Speyside, was het doel. Natuurlijk passeerden we ook Fort William en werden we geconfronteerd met de Ben Nevis. “Naar boven!”, werd het motto. Gelukkig waren er toen geen midges, die de beslissing snel hadden kunnen doen keren. We vertrokken met goed weer, maar met de hoogte kwam er ook meer en meer mist. Aan een monument werd de beslissing genomen om terug te keren. De slechte zichtbaarheid en intense koude waren factoren die we niet konden en mochten negeren. Hier kwamen we ook een Schot tegen, die ons zijn heupfles presenteerde. Hij bleek een politieagent te zijn, die betrokken was bij de bewaking van het Lockerbie- proces en hij moest er even tussenuit. Datgene wat in zijn heupfles zat was Oban en dat viel heel goed mee! Zo is het begonnen. Eenmaal terug beneden werden de plannen aangepast en zijn
 's avonds naar Oban zelf gereden. Veel verder gaan mijn herinneringen niet. Ik weet nog dat de “distillery tours” voor de volgende 2 dagen volgeboekt waren en dat de meeste hotels ook volzet bleken te zijn. We vonden nog “vacancies” in een poepchique hotel waar ze ons, rechtstreeks komende van de Ben Nevis, maar raar bekeken. Dus hier gaan we slapen! Opgefrist, maar zonder propere kleren, meldden we ons aan voor “diner”. “Oh my God, they’re wearing jeans!”, klonk het vanaf de andere tafels. Fijn! Achteraf hebben we in de bar van het hotel nog een Oban gedronken en zoals al eerder gezegd: zo is het allemaal begonnen!

 

OBAN 20Y 1984 57.9%

Zuiverdere neus dan de “distillers edition”. Wel een alcoholsluier. Citroen en munt in de neus. Zweterig gras. Zoet met citrustoetsje, dat doet denken aan “colaflesjes” (het snoepje!). Peper/zout en “squashed lemon”. Na beide Obans is ieders conclusie dat dit een “lekkere” distilleerderij is!

 

 

 

 

 

3de VERHAAL:

De tweede clubreis van 100°PROOF heeft een diepe indruk op mij nagelaten. De eerste reis naar Islay vond ik ook geweldig, maar toen lag de nadruk meer op whisky. Orkney was zoveel meer! Het ganse concept, de natuur, de geschiedenis, de cultuur, het doorkruisen van Schotland … neem daarbij nog dat Highland Park mijn favoriete whisky is … . Het hele gebeuren, de vlucht, de ferry,  … kortom, het vlekkeloos verloop van de reis en daarbij nog de neuzen van alle deelnemers in dezelfde richting. Dat is niet zo evident! Een pluim op de hoed van de voorzitter. Vandaar deze oude botteling van de 12 jarige Highland Park om dit verhaal te vertellen:

 

HIGHLAND PARK 12Y 40% (bottled 1992)

We spreken af om in het vervolg “horses” te gebruiken in plaats van “pardon”, waarom weet ik niet meer?!? 

In de neus zit wat boenwas, wat doet vermoeden dat er oudere whisky in zit verwerkt.

Volle smaak. Spijtig van de 40%, maar toen wisten ze niet beter, evenals ze toen waarschijnlijk in Schotland nog geen benul hadden van wat litchis waren, alhoewel we ze nu tegenkomen in tasting notes van whisky’s uit die periode. In de smaak appelsiensiroop en later koffie met melk.

HIGHLAND PARK 12Y 40% (recentste botteling)

Appelsien, zwarte drop. “Spicyness” van de sherryrijping. Zout! Weer spijtig van die 40%? Toch leuk en uitzonderlijk om ze met 2 naast elkaar te kunnen proeven.

 

 

 

 

 

 

 

 

4de VERHAAL:

Op de terugweg van onze reis naar Shetland in juni 2005, hebben mijn broer en ik de oostkust van Schotland wat verkend. Buiten Glen Garioch en Glendronach hebben we ook halt gehouden bij MacDuff Distillery. Ze is wel niet toegankelijk voor publiek, maar we konden het niet nalaten om over de gronden te slenteren. “Home of William Lawsons” hing er op de muren. Dat de single malt Glen Deveron hier vandaan kwam wist ik, maar de William? Dat was wel een verrassing. Toen een tijdje later de reclamefilmpjes van William Lawsons furore begonnen te maken, keek ik er dan ook met andere ogen naar. In 2007 zijn we, mijn broer en ik, samen met onze gezinnen, een week neergestreken in Gardenstown. Dit ligt op een boogscheut van MacDuff en Banff. ’s Avonds, tijdens de aangename zomeravonden, kwam er een fles MacDuff van dezelfde batch als deze (en diegene die we op een clubtasting van de ondertussen opgerichte 100°PROOF whiskyclub geproefd hebben) op tafel en werd er van het leven genoten.

 

 

 

 

MACDUFF 1969/2006 TASTE STILL SELECTION 54.4%

One of 192 bottles from refill sherry hog cask n° 3682. Voila, daar heb je het. Een echte Corman Collins. (Hun andere reeks, M&H, leerde ons Mario kennen, maar dat is dan weer een ander verhaal.) Deze heeft appelsien in de neus en verrassend veel bourbonelementen voor een sherryrijping!. Zoet en vanille. Wat wax en blonde tabac. De 54.4% bijt in het begin wel een beetje, maar dan krijg je al het heerlijke van een goede oude sherrygerijpte whisky!

 

 

 

 

 

 

In het begin van mijn “whiskycarrière” vertelde mijn broer me over een legendarische distilleerderij op Islay. 

Ze was reeds lange tijd gesloten en de bottelingen, ouder dan 20 jaar, hadden een geweldige faam. Hij had er zelf eentje aangeschaft van “Silent Stills”, maar nog nooit het geluk gehad om er eentje te proeven. Op bezoek in Cardhu, werden we in de shop geconfronteerd met de nieuwe botteling van Rare Malts: Port Ellen 22 jaar.

 Ondanks dat hij me gek verklaarde heb ik toen een fles gekocht en ’s avonds geopend in onze cottage. 
In Drumnadrochit, met zicht op Loch Ness, hebben we bij zonsondergang onze eerste Port Ellen geproefd. Tijdens het “filosoferen” viel de opmerking: “Dat zou de max zijn, op het strand van Port Ellen een Port Ellen drinken!”. En je raadt het al, nog geen jaar later later stonden mijn broer en ik s’ nachts op het strand van Port Ellen met dezelfde fles en 2 glazen. Na dit eerste bezoek aan Islay volgden er nog, zodat Port Ellen zowat de rode draad werd tussen ons en Islay.

PORT ELLEN 6th RELEASE 54.2%

Het aroma van de haven, geteerd touw, zout. De turf kan men met een beetje goede wil linken aan de typische geur van diesel -aangedreven schepen. Islay!

Zoveel emoties in een glas!

 

 

 

 

 

 

 

5de VERHAAL:

In dezelfde periode dat ik mijn huis “gebouwd” heb, werd er gewerkt aan een nieuwe familiezaak. Aan deze laatste heb ik dan ook niet veel kunnen helpen. Elk vrij moment werd gespendeerd aan het “ontmantelen” van het ouderlijk huis van nonkel L. Muur per muur werd dit in containers overgebracht naar mijn bouwwerf in Tongerlo, waar dan de stenen stuk voor stuk gekuist en gerecupereerd werden. Hiermee werd dan de bierkroeg “De drie tonnen”, of zoals in de volksmond: mijn huis, gebouwd. 1 keer heb ik niet deelgenomen aan de werkzaamheden, daar ik uitgenodigd was voor een ontbijt in Mol. Andere genodigden waren Bert Bruyneel, Bert Dexters, Guy Dexters (de gastheer) en zijn vrouw Paula (de gastvrouw). Er was afgesproken om 9h30. Ik was iets te vroeg en een van de dochters des huizes kwam de deur opendoen in haar nachtgewaad. De twee Jack Russels hadden net elk een schoen opgegeten, wat voor de nodige ambiance zorgde. Na all het lekkers gegeten te hebben wat Paula klaargemaakt had, werd er ook nog gedronken. Zelf had ik een Glengoyne uit 1972 meegenomen en het is daar nog prettig uit de hand gelopen. Samen met de herinneringen heb ik de restanten van de fles bewaard tot nu …

PS: Later heb ik wel de handen uit de mouwen kunnen steken bij de afwerking van de familiezaak en sommige dingen die besproken worden onder de “vrienden”, blijft onder de “vrienden”! (Wij weten waarom!)

G LENGOYNE 1972 25Y 57.8%

Deze batch bestond uit 7 vaatjes, van 1478 tot 1485, en dit is fles 64. Sherry. Bloedappelsien. Ondanks de 57.8 geen alcohol “pits”. In de afdronk zit heel wat drop, fruitgums? Een ongelooflijke lekkere Glengoyne! Geduchte concurentie van de nu helaas uitgeputte Peter’s Choice.

 

 

 

 

 

 

6de VERHAAL:

Ik lees heel veel en een groot deel daarvan gaat over whisky. De door het lezen opgedane kennis over de Kelten en hun cultuur kwam me van pas op onze reis met een mobilhome verleden zomer, door Frankrijk, en meer specifiek door Bretagne. Het is niet algemeen geweten, maar daar liggen ook stevige Keltische roots. Daar struikelde ik over Amorik. 3 jaar oude whisky van 40%, gedistilleerd in Warenghem, Bretagne. De aangeschafte fles was, ondanks de lage score op “WhiskyFun” moeilijk te weerstaan tussen de hunebedden en staande stenen, maar ze heeft de reis overleefd en hier is ze:

AMORIK MALT DE BRETAGNE 3Y 40%
Karton in de neus en iets medicinaal ontsmettend, juist voor het zetten van de incisie. Porridge en een beetje muf. “Jacques Brell”? Grote slok wil wel, graan en met een beetje goede wil: banaan.

Interessant, maar het bleek een “graptje” te zijn de volgende fles was de eigenlijke ster, maar toegegeven: het verhaal was prachtig!

GLEN GARIOCH 21Y 43%
Deze fles werd aangekocht in de “wijnkelder” te Olen, alwaar een andere “vriend” alle Bowmore reeds opgekocht had! Typisch “pectoral” in neus en smaak. (Pectoral was een snoepje met kruiden, dat populair was bij oudere mensen. Dezelfde categorie als het meer bekende “groen muntje”.) Hier zit ook wat turf in de smaak. Niet clean (niet negatief). Zoete drop met munt. “Kruidendrank” omschrijft hem goed.

 

 

 

 

 

 

 

 

7de VERHAAL:

Mijn whiskycarrière is begonnen met het resultaat van te antwoorden op een vraag om wat whisky te komen drinken met: “Ik mag dat niet.” Ik kende al een 5 à 6 blends van naam, maar die bewuste avond heb ik er 10 geconsumeerd … uit goedgevulde limonadeglazen. Het spelletje Pictionary dat gespeeld werd hebben we moeten afbreken, daar ik het bord niet meer vond. Onderweg naar huis heb ik wél de gracht gevonden en ik vond dat toen geweldig interessant! 3 dagen recuperatie later, keel was nog wat “verbrand”, daagde het mij wel dat er meer aan whisky was dan dat ik tot dan toe besefte. Later met een Talisker, als cadeau gekregen, werd dit meer dan bevestigd! Via een artikel in Playboy kwam ik de Scotch Malt Whisky Society op het spoor. Via de afdeling in Nederland ben ik daar lid kunnen worden, nog wel op de geboortedatum van mijn dochtertje, en heb het me nog geen moment beklaagd. De welkomstfles bij SMWS was toentertijd een Glenburgie, met schroefdop.

 

SMWS 71.8 GLENBURGIE 1978/1992 59.3%

  Vol. Bourbonrijping. Lekker. Alcohol is wel wat sterker dan de aanwezige vanille.

 

SMWS 104.9 GLENCRAIG 1974/2008 50.5%

“Church incense in naughty dungeons”, volgens SMWS zelf. Deze komt ook van de Glenburgie Distillery, maar is gedistilleerd in een Lomond still. Bevat salmiak (zoute drop) in de neus en mond. De neus is wel heel clean. Buiten categorie! Deze fles is aangeschaft tijdens het vergezellen van het bestuur van 100°PROOF op een van hun “strooptochten”. Dat deze whisky in de toekomst gaat opduiken bij een van hun tastings is niet denkbeeldig!

 

 

 

 

 

 

De verhalen werden afgesloten met een simpel feestmaal van echte Ardeense ham, ginder gehaald maar ter plaatse versneden, aangevuld met uitgelezen kazen en echt boerenbrood. 

Met eenstemmigheid wordt een nieuwe “vriend van de whisky” aanvaard en het thema voor de volgende bijeenkomst wordt vastgelegd: “De beste whisky die je wilt delen met de vrienden van de whisky!”. Om geen onnodige aandacht te trekken verlaten de vrienden de afspanning in kleine groepjes en duiken terug onder in de buitenwereld. Anoniem! Het kan je buur zijn, een vriend of zelfs een familielid! Wie zal het, buiten de vrienden zelf, ooit met zekerheid kunnen zeggen?

 

TERUG