TERUG

02 APRIL 2015

Verslag: Gunter (Lidnr.02)

Over de tastings met als thema “The Dutch Connection” van Finest Notes met Michiel Wigman had ik al heel wat positieve dingen gehoord.

Nu ik ondertussen het privilege heb om opgenomen te zijn in hun ledenbestand, kreeg ik de kans om er zelf eentje mee te maken.

De line up van deze was op papier al indrukwekkend en meer hebben we niet nodig om de verplaatsing voor onszelf te rechtvaardigen, toch?

Als welkomstdram kon je kiezen uit iets en een Old Pulteney. Volgens het etiket een fles van Jean Put, 15 jaar oud, 54.4% en bourbon gerijpt. Ook werd er nog op vermeld dat het vat gevuld was in 1997 en gebotteld in 2014 (?). Old Pulteney single cask moet je proeven als je de kans krijgt, is een van mijn motto’s.

In de tasting room upstairs stalt Michiel z’n kratje meegebracht lekkers uit terwijl de voorzitter de tasting “op gang trekt”. Dat van dat kratje mag je best letterlijk nemen en staat haast symbool voorde no-nonsense aanpak van de rest van de avond. Voeten onder tafel en genieten.

De eerste whisky uit de omgegooide line up is een Imperial. Eentje van Ultimate, gedistilleerd in 1995 en gebotteld in 2014 op 46%. Een “future classic” volgens Michiel. Daar de distilleerderij      ondertussen afgebroken is en gezien de kwaliteit en ook de goede reputatie van deze botteling/bottelaar is de kans inderdaad zeer groot. Fruitige neus, haast waxy. Zuiver en genoeg bitterheid. Heel toegankelijk. Lichte karameltoets.

De tweede is er ook eentje van Ultimate. Een Glencadam deze keer. Gedistilleerd in 1972 en in 2011 gebotteld op 46.0%. Glencadam is samen met Tomintoul een van de werkpaarden van Angus Dundee Distillers. De bulk van de productie verdwijnt in grootwarenhuisblends en naar wie er ook maar single malt besteld bij hun. Leuk is het om af en toe een Glencadam tegen te komen die aan toont dat daar best wel mooi spul tussen zit. Viskeus, floraal en waxy. Waxy in de zin van “deze is potverdomme wel 39 jaar oud hé!”. Schoorsteensteen staat ook nog in m’n notes (?).

Michiel neemt de honneurs waar en schenkt voor iedereen de drams persoonlijk in. Ondertussen  vertelt hij de ene anekdote na de andere en ontstaat er een fijne wisselwerking met het publiek. Eén minder aangename anekdote is dat hij onlangs weer bestolen is. Zijn uitgebreide (= understatement) verzameling bewaart hij op verschillende locaties. In een van die stockageruimtes werd onlangs professioneel ingebroken en professioneel een aantal flessen verwijderd, waarvan er velen onderdeel waren van lopende onderhandelingen over de verkoop er van. Bummer.

Springbank dan. Eentje uit 1968, gebotteld voor de Whisky Fair van 2005. Dat is 37 jaar oud aan  47%, beste vrienden. Exotisch paars fruit. Eerst prikkelend en dan een hint naar overrijp. Houtrook ook. Van die purper “bezen” in blikken doos in de afdronk en iets bitters, maar mooi. De neus wordt zacht. Boter/room, rond en subtiel. Meesterwerkje.

Ondertussen is Michiel overgeschakeld van schenken uit de losse pols naar schenkdop. De porties waren soms van die grootte dat er in de zaal gekreund werd bij het idee van zo’n 6 porties. Gelukkig voor de schenkdop want het werden er uiteindelijk 8!

Glen Grant “The Animals”. Gedistilleerd in 1964, ik in 1965. Om maar een idee te geven. Spijtig    niet de licht zurige sherryrijping, vol vijgen, rozijnen en “Luikse perensiroop” die we kennen van    andere oude Glen Grant’s. Maar “spijtig” is hier natuurlijk relatief, hé. Een neus van zware borstbollen en heel zuiver.

We proberen nog eens tevergeefs de vlotte werking van een schenkdop uit te leggen aan Michiel. Als deze lucht hapt na een geloste portie, kan je hem positioneren boven het volgende glas. Dit zonder de fles terug recht te brengen en op die manier de door ons samen gezette glazen in één  beweging te vullen. Dit werkt meer ergonomisch en met het optrekken van de pensioenleeftijd in  ons land tot 67 jaar is ergonomie “hot”. Kan ons die laatste jaren helpen om toch nog productief te zijn, weet je wel. Maar … Michiel wil niet echt mee.

Glen Spey dan maar. Maltbarn zegt me niet zo veel. Glen Spey uit Rothes wel. Ooit eens ’s nachts op de courtyard gestaan met een fles van aldaar gedistilleerd in m’n handen. Werkpaardje van    Diageo voor z’n J&B blend. Deze 25 jarige aan 52.4% heeft een neus vol praliné chocolade met   een “piekje” van rijk donkere houtrook. Op het einde, maar dan echt op ’t einde bitter.

Michiel had ook nog ’n speciaaltje bij. Het betrof wel degelijk een single malt, maar de naam van de distilleerderij zei hem niets. Hij had hem zelf ook nog nooit gedronken en was er heel benieuwd naar. Het betrof een Glencraig. Kenners genoeg onder het aanwezige publiek die wisten te vertellen dat hij van een project kwam om single malt met Lomond Stills te distilleren in de jaren   ‘80 op de Glenburgie distilleerderij. Deze versie was gebotteld door Cadenhead’s op 56.2%. Hooi, strooi, een hele zolder vol. Walnoten! Dat omschrijft hem het beste.

Eerst even een fotomoment en een korte pauze.

Leuke discussie nu, na de pauze. Deze Ardbeg van Gordon & MacPhail is gebotteld op “slechts”  40%. Is dit te weinig of komt de whisky op deze sterkte voldoende tot z’n recht.

Zoals een van m’n vroegere chefs altijd zei: “Meten is weten”, en na het proeven was er unanimiteit. Deze voldoet fijntjes met z’n 40%! Zalig romig mondgevoel. Neus wat gesloten. Toch wat turf tegen gehemelte. Hint van aangebakken vlees. Afdronk is zeer fruitig.

Als toetje had Michiel nog een extraatje bij. Een Glendronach PX. 20 jaar oud en op 54.8%. Vond hij zelf ook heel lekker, zo’n rijke sherryrijping. “Ik ken jou ergens van …” opperde Michiel. Vlug, zeer vlug zelfs en tot grote hilariteit, ook van hem zelf, ontkende ik alles en zei dat het iemand anders moest geweest zijn die op mij leek! Grijnzend reden we allen naar huis, zeker nadat  Michiel ons vertelde dat hij zich weer kostelijk geamuseerd had en moest hem gevraagd worden om volgend jaar nog eens terug te komen, hij ’t nog zou doen ook .

TERUG