 |
|
|
Wie ooit op deze “meest afgelegen” distilleerderij geweest is, heeft een boontje voor deze milde Islay. Wie er dan ook nog rondgeleid is door
John McLellan is helemaal verkocht of verknocht. Nog niet zo lang
geleden bestond het courante gamma slechts uit de 12 jarige versie.
Zachte aroma’s van vanille en wit fruit, eventjes een alcoholprikkel
in het begin en een hele lange zachte afdronk, die de beloftes van de
initiële neus helemaal waarmaakt. Gevaarlijk! Het volume in de fles kan
razendsnel dalen als je even niet goed oplet! Ondanks dat het een Islay
whisky is, is hij praktisch niet geturfd. Daar ga je dan met je mooie
indeling van Islay als “geturfde” whiskyregio!
|
 |
|
John McLellan bij ons Bunnahabhain bezoek tijdens onze Islay 'ALternative' Half Marathon trip, Maart 2009 |
 |
John McLellan tijdens de Walking Bunnahabhain tasting in de Single Malt Whiskyshop in Zammel, September 2009
De Black Bottle dan. Deze blend bevat single
malt van elke distilleerderij op Islay. Hierin zit wel turf! Dat proef
je direct bij de eerste sip die je neemt. Turf, maar dan komt de
Bunnahabhain! Die typisch zachte en lange afdronk is onmiskenbaar.
Die zachtheid speelt hem trouwens parten. Het
minste foutje of off note komt gewetenloos aan de oppervlakte. We hebben
zo al een schitterende Porto finish gehad, ontzettend lekkere 18 jarige
… maar ook minder lekkere. De eerste kennismaking met de 18 jarige
deed ons onmiddellijk besluiten om er eentje met de club te degusteren.
Deze botteling wordt echter in kleine batches gemaakt … en je raadt
het al! Een minder geslaagde batch! Deze die nu bij Vissers ingegoten
werd door PR –man Richard Crampin, was duidelijk één van de betere!
De extra donkere tonen en zoals John zelf aanhaalt: overrijpe mango,
doen het verleden vergeten. Ik vergelijk het smaakprofiel met een
bruggetje dat over gestoken moet worden, alvorens men aan de afdronk
komt. Bij de versie van de clubtasting was de brug te breed en te lang!
Maar tja, wie ben ik? (Seffens toch eens googelen.)
|
 |
Ondanks hij altijd rustig blijft en geen enkel
woord luider zegt dan het andere, is John een begenadigd verteller. Vol
humor en anekdotes. Hij heeft zelfs een tijdje een column gehad in een
whiskymagazine. Op het moment zelf was mijn Engels een beetje te roestig
om hier dieper op in te gaan. (Moet dringend nog eens naar Schotland!)
Schrijft hij nog? Publiceert hij nog ergens anders?
|
Eric heeft honderden sites bezocht waar distilleerderijen stonden of staan. Hij heeft ze allemaal gefotografeerd en ik weet niet of mijn mening een grote impact heeft, ik heb mezelf nog niet gegoogeld, maar het lijkt mij een geweldig idee om zoiets te publiceren. Ik zou zeker geïnteresseerd zijn!Maar Eric heeft momenteel geen tijd. Buiten
het verzamelen van persoonlijke aantekeningen van alle mogelijke
whiskygrootheden in zijn groot rood boek, John staat er ondertussen ook
in, beklimt hij de Munro ‘s. Dat zijn bergen boven de
|
 |
Als laatste dram krijgen we de TOITEACH 46%vol.
Een zwaar geturfde Bunnahabhain, Toiteach is trouwens het Gaelic woord
voor 'Smokey'. Al langer in productie voor de blends van Glenmorangie
PLC, maar nu dus ook als single malt van Bunnahabhain. “By common
demand”, zegt John. Op algemene aanvraag zwaar geturfd dus.
|