Maandag
14 mei
Sex
o’clock, Drogheda wakes up.
Ik
kan het niet langer houden in mijn nest en duik de badkamer in voor een
“klein onderhoud”. Even later, lang duurt dat niet bij mij, vind ik
mijn slaapje in half bewuste toestand. Hij heeft flink doorgeknord
vannacht maar hij is gisterenmorgen na de nachtploeg in één ruk door
dag 1 van onze reis gestoomd en ik gun hem dat dan ook ten zeerste.
We
hebben nog wat tijd voor het ontbijt en vervoegen de voorzitter ( ik
voorzitter, gij voorzitterdt ook, hij voorzitterdt mee, wij voorzitteren
allemaal).
Langs
de Boyne, de brug over naar een Martello-toren op wat blijkt de
Normandische (1084)grondvesten van de oude stad. Aan de andere kant zien
we de rest van de stad aan onze voeten en hier en daar dwaalt al een ons
vaag bekend voorkomende gestalte.
Na
een stevig ontbijt en onder een blauwe lucht beginnen we aan dag 2. We
volgen de Boyne stroomopwaarts tot Newgrange. Hier was ik vroeger al
maar 5200 jaar geschiedenis dat verveelt nooit. De reisgenoten zijn
onder de indruk en terecht, al heeft het door mij gekozen bijpassend
muziekfragment niet op iedere cultuurbarbaar dezelfde uitwerking.
De
Gps stuurt ons verder noordwaarts naar een door de voorzitter
angstvallig (zuurtje?) geheimgehouden doel. Dat blijkt sinds gisteren
door de onbedoelde loslippigheid van een woordvoerder niet langer een
geheim te zijn maar we spelen het spel dat moet gespeeld worden.
Cooley,
want daar gaat het om, blijkt echter na de overname door Beam een
onneembare vesting te zijn geworden. Onze eigen Connemara botteling moet
dan ook noodgedwongen "extra muros" geslacht worden, maar
smaakt er niet minder om.
Even
verder ligt Greenore en ook daar wordt gestopt voor een quick lunch en
een bij het haventje horende slok.
Nu
gaat het echt naar het noorden en in Newry rijden we Noord-Ierland
binnen. Voor velen betreden we nu echt onbekend gebied. De zon speelt
ondertussen een spelletje met de wolken en af en toe klettert een
stevige bui op onze busjes.
Gisteren
zong ik nog de lof over Harp lager en bij een pi(t)sstop maken mijn
kompanen kennis met dit Tennents vervangende vocht. Ik hou het op
Guinness teneinde mijn ijzergehalte op peil te houden. Even verpozen bij
de open haard en dan weer op weg.
Rond
Belfast wordt er gegokt op luchthaven of ferry maar de stad wordt gerond
zonder enige vorm van informatie door de reisleider. Enkele zuurtjes
later zijn we in Larne en ook hier blijkt een ferry voorhanden. En
inderdaad linea recta rijden we naar de haven en nu wordt het ons
duidelijk: Het vervolg van onze odyssee ligt in bonny Schotland.
Deze
ferry van P&O blijkt een halve speedboat, maar in de buik van het
schip vinden wij een hoekje voor 15 en laven onze dorst. De tocht is
niet de gezelligste die ik al op ferryvlak maakte maar ook dat kan een
mens inspireren.
De
boot
Hij
wroet en wringt
door strakke bries
alles trilt en dreunt
glazen
trillen op de bar
onze club staat pal
terwijl de boot zacht kreunt
dit
is het echte leven
adem zeelucht in
wijl meeuwen krijsen
de
Ierse zee
een volle pint
die ik met vrienden sta te hijsen
Buiten
een minuscuul geval van zeeziekte brengt de heer P&O ons zonder
kleerscheuren naar Troon. In de verte ligt de Goatfell met zijn kop in
de wolken van op Arran heimelijk naar ons te lonken maar ook de vraag
daarover wordt in een zuurtje gesmoord. Troon, dat wil zeggen South
Beach Hotel en laatste nacht in Schotland, maar ook dat is deze keer
anders want we zijn nog maar aan dag 2 toe en moeten er dus nog zes,
tenzij we IJsland of Canada aandoen.
We
checken in en voelen ons onmiddellijk thuis in onze vertrouwde omgeving.
Dinner is zoals gewoonlijk ok al dient gezegd dat een lichte vorm van
verval hier de kop opsteekt, of is het gewenning? Even traditiegetrouw
volgt een fles van de schier onuitputtelijke voorraad Peters Choice op
het strand. Kabbelende zee, open nachtlucht, lichtjes in de verte. Feels
good!
In
de vernieuwde bar, jammer genoeg is de jukebox verdwenen, nemen we nog
één glas en dan is ook dag twee voorbij. Gunter en mij wacht nog
alleen de ellendig lange tocht langs steile trappen tot we alleen het
dak tussen ons en de Schotse sterrenhemel hebben. En meer moet dat niet
zijn. Pruimen met konijn!
|